De koffer

De volgende dag heeft Inge naar het vliegveld gebeld, en de koffer zou om 17.00 uur in Managua zijn.
We zouden met de bus om 16.00 uur naar San Juan Del Sur gaan, nou dan brengen ze hem daar maar heen.
Jeremy begon al weer te zweten, want hij vind het maar niks dat goedkope reizen, en hij had deze bus nog nooit in san juan gezien.
Wij vroegen of Inge haar man ons niet weg kan brengen tegen betaling uiteraard.
Dat wilde hij wel, maar dan om 17.00 uur want moest nog weg.
Zo gezegd zo gedaan, eigenlijk ook wel lekker om met gewoon vervoer te gaan, en konden we gelijk zien hoe het is gesteld onderweg.
Nou dat ging prima, we hebben ons tot nu toe niet 1 keer onveilig gevoeld.
Ook niet in de hoofdstad waar we een uur hebben rond gelopen.
We hebben ook niks gemerkt van opstootjes of wat dan ook.
We hoorde wel van Inge dat het toerisme erg is terug gelopen, dit omdat sommige landen nog code rood hebben.

Na 2 uur aangekomen in ons plaatsje.
We werden opgehaald door Nady zij is de eigenaar van ons huisje en heeft een dieren winkel en kliniek.
Het huisje is echt top alles wat we nodig hebben is er.
Klein keukentje slaapkamer douche toilet en voor en achter een balkon.
Nady is ook een toppertje want staat met alles voor ons klaar.

We zijn de volgende dag het dorp ingegaan, en ja het is zeker rustig hier.
Dat was verleden jaar wel anders.
We zijn even langs mama shara gegaan waar we 3 weken hadden gezeten.
Ze was zo blij kregen een dikke knuffel en ze ratelde aan 1 stuk door in het spaans.
We begrepen er uit dat de zaken niet zo goed gingen met het verhuur van de kamers.
Aan de ene kant is dit voor ons wel gunstig dan hebben we minder last dat er mensen gaan bouwen.
Ik ben er van overtuigd dat dit in de toekomst wel beter gaat.
Het dorpje is nog steeds vredig en de mensen super aardig.

Na het bezoek zijn we gaan proberen om te bellen voor de koffer.
Ik word hier zo gestrest van, jeremy werd gek van me.
We kregen ze te pakken en de koffer zou vandaag nog worden gebracht.
Ah fijn nu maar hopen dat er niks uit gejat is, zitten ook nog 10 pakjes shag in.
We werden op een gegeven moment gebeld en in het spaans werd er gezegd dat ze onderweg waren.
Kut dat we geen spaans spreken want dit is echt wel een must.
Ik heb 2 uur op het balkon voor gestaan om te kijken of hij al kwam, maar tevergeefs, ik werd steeds gekker.
Adressen hebben ze hier niet en we konden het ook niet uitleggen in het spaans.
We zitten 150 meter na de Pali west het witte huis.
Om half 4 kwam Nady en die heeft gebeld naar de koerier.
En ja hoor het was gelukt na een uurtje was hij er dan eindelijk.
Gauw kijken of alles er nog in zit, en ook dat was zo.
Wat was ik blij, dacht al voor niks aan het naaien te zijn geweest hihih.

Zo eindelijk rust, eerst maar een borrel om het te verwerken.
Daarna lekker een pan spagetty gemaakt en wat tv gekeken.
Morgen hebben we een afspraak met Maria die ons geholpen had met het land kopen.
We zullen is kijken wat ze te zeggen heeft over de offerte die ze zou maken, en niet gemaakt is.

Het weertje is heerlijk en we voelen ons al weer thuis, het is een heerlijk land.
Het avontuur gaat beginnen, we hebben er zin in.